8 گام ضروری برای تحکیم پایه های خانواده - سفر به آنتالیا

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، تعدادی افراد در کنار هم و با داشتن روابط خاص تشکیل خانواده می دهند. هر چقدر این ارتباط بین اعضای خانواده محکم تر و با استمرار بیشتر باشد به آن خانواده، خانواده مستحکم می گویند. خانواده ای که ارتباط بین اعضای آن خوب، قوی و مستمر باشد می گوییم بنیان این خانواده محکم است پس تحکیم خانواده یعنی قوی کردن ارتباط مستمر بین خانواده که آن ها را مصون کند از آفات بسیاری که در جامعه وجود دارد. خانواده ای که ارتباط قوی بینشان وجود دارد حتی در فاصله های دور مکانی هم از بی مهری و بی عاطفگی نسبت به یکدیگر و خیلی آفات مصون هستند، چون ارتباطی قوی و ناگسستنی بین آن ها شکل گرفته است، ولی اگر استحکام بین روابط اعضای خانواده وجود نداشته باشد حتی اگر در کنار یکدیگر هم باشند و زندگی نمایند احتمالاً از آفات و آسیب ها مصون نیستند و ممکن است دچار خیلی از ناراحتی ها، مسائل و مسائل شوند. پس تحکیم خانواده در گرو راه چاره هایی است که ارتباط بین اعضای خانواده را محکم و ناگسستنی و از لغزش و لرزش آن جلوگیری می نماید. در ادامه به مهم ترین ضروریات و گام های تشکیل یک خانواده مستحکم می پردازیم.

لجبازی و یکدندگی را کنار بگذاریم

یکی از عواملی که می تواند همبستگی در خانواده را تهدید کند لجبازی و یکدندگی اعضای آن است. در خانواده ای که لجبازی وجود دارد ارتباط قوی بین اعضا وجود ندارد. لجبازی یکی از دلایل طلاق و جدایی است. در تمام جهان لجبازی به عنوان عاملی در جهت از هم پاشیدن خانواده و طلاق محسوب می شود. بی تردید اگر لجبازی را از رابطه افراد حذف کنیم آمار طلاق کاهش خواهد یافت. البته بین زن و شوهر ها اختلاف سلیقه امری طبیعی است و محال است شخصی پیدا شود و بگوید من با همسرم هیچ اختلاف نظری ندارم. حتی اگر یکدیگر را خیلی دوست داشته باشند باز برخی مواقع و در قسمت هایی از مسائل زندگی نظرات متفاوت است. چیزی که باعث می شود اختلاف سلیقه در خانواده تبدیل به معضل شود، لجبازی است. زن و مرد با هم اختلاف سلیقه و اختلاف نظر دارند و این طبیعی است، اما آنچه باعث می شود این اختلاف نظر در خانواده از حالت طبیعی خارج شود لجبازی است. من خوب هستم تا زمانی که تو خوب باشی به محض اینکه تو از خوب بودن فاصله گرفتی من هم می خواهم مقابله به مثل کنم و این خلاف دستورات دین و اخلاق است، دین و اخلاق می گوید اگر فرد مقابل شما کوتاهی کرد یا خطایی از او سر زد، تو رفتار کریمانه داشته باش و خطا و اشتباه او را نادیده بگیر و به حساب نیاور.

لجبازی یکی از مهم ترین عواملی است که پای خانواده ها را به دادگاه های خانواده باز نموده است. لجبازی می تواند بین هر رابطه ای که باشد، پدر و فرزند، مادر و فرزند، زن و شوهر و... آغازی برای تلخی، جدایی و حتی فاجعه در زندگی ها باشد.

با این وصف یکی از مهم ترین و اولیه ترین ویژگی ها برای حفظ استحکام خانواده احترام قائل شدن برای نظرات اعضای خانواده و پرهیز از لجبازی و یک کلامی در خانواده است.

از پنهانکاری پرهیز کنیم

برای اینکه زندگی و ارتباط در خانه خیلی راحت و دلنشین باشد احتیاج به عاملی داریم که صداقت نام دارد. اگر در خانواده و به طور کلی در هر رابطه ای صداقت وجود نداشته باشد آن رابطه استمرار، استحکام و تعمیق نخواهد داشت. وجود صداقت برای تحکیم خانواده صددرصد ضروری است.

صداقت چیست؟ با استناد به مثال معروف تعرف الاشیاء بِاضدادها هر چیزی با ضد خودش بهتر شناخته می شود با ضد و نقیض آن، یعنی پنهانکاری و دروغگویی و ما می توانیم صداقت را بشناسیم. نقیض صداقت چیست؟ یکی پنهانکاری است، یعنی به محض اینکه تصمیم می گیریم و نیت می کنیم که چیزی را از همسر خود پنهان کنیم از همان لحظه ناراحتی ها و مسائل آغاز و رفته رفته بیشتر خواهد شد.

پنهانکاری بین زوجین کاملاً مردود است. صداقت یعنی آنچه من در دل دارم، نیت و فکرم با آنچه می گویم برابر است. در صداقت سه مورد فکر، گفتار و رفتار باید با هم تطبیق داشته باشند و یکی باشد پس فرد صادق باید این سه مورد را با هم داشته باشد.

صداقت می تواند اعتماد طرف مقابل را جلب کند. اگر کسی صادق نباشد و در گفتار، رفتار و کردارش صداقت نداشته باشد این فرد قابل اعتماد و اطمینان نخواهد بود و در هیچ رابطه ای کاری را به او نخواهند سپرد، چون قابل اعتماد نیست و کسی که قابل اعتماد نیست پای تعهد خود نخواهد ماند. صداقت عامل مهمی است که در زندگی و خانواده نقش اساسی دارد. اگر در خانواده ای صداقت نباشد آن خانواده آبستن مسائل در روابط بین فردی خواهد بود. به این ترتیب صداقت از مهم ترین ضروریات حفظ و استحکام خانواده است.

با کمی صبر مسائل را حل کنیم

اگر در خانواده ای صبر وجود داشته باشد کشمکش و درگیری در آن خانواده نیست یا کم است، اگر کم باشد قابل رفع است، اما اگر صبر وجود نداشته باشد اعضای خانواده سریع و عجولانه واکنش نشان می دهند. صبر نداشتن یعنی من تحمل نکنم چیزی را از طرف مقابل خودم یا از طرف پدر و مادرم یا فرزندانم یا همسرم. وقتی شخصی سریع واکنش نشان می دهد یعنی من شکیبا نیستم و کسی که شکیبا نباشد هر جا برود و با هر کس ارتباط بگیرد قطعاً مسائلی بین آن ها به وجود می آید.

صبر یکی از مهم ترین عوامل تحکیم خانواده است. وجود صبر در ارتباط های فرد و در روزمرگی های زندگی، ترافیک، مسائل اداری و سازمانی و... ضروری است. باید شکیبا باشیم تا بتوانیم از مسائل زندگی پیروزمندانه بیرون بیاییم.

به حریم شخصی یکدیگر احترام بگذاریم

اگر ما با تشکیل زندگی مشترک فرض را بر این می گذاریم که من باید در همه چیز همسرم نقش داشته باشم و از همه کار های همسرم سر در بیاورم اشتباه است، باید اجازه دهیم طرف مقابل برای خودش یک حریم مشخصی داشته باشد که حتی همسر به خود اجازه ندهد به آن وارد شود. در آموزه های دینی هم داریم که وقتی می خواهید وارد اتاقی شوید در بزنید. فرزند برای وارد شدن به اتاق پدر و مادر باید در بزند، همسر هم همینطور. برخی مواقع برای هر یک از زوجین شرایطی پیش می آید که می خواهند به تنهایی کاری را انجام دهند باید اجازه داد تا طرف مقابل تنها باشد و به حریم شخصی او وارد نشویم. آنالیز کردن لوازم شخصی همسر از قبیل کیف، لباس، جیب و... خلاف شأن و عرف رابطه است و کدورت ایجاد می نماید، زیرا تجاوز به حریم شخصی ممنوع است و می تواند مشکل ساز باشد. یکی از مواردی که بنیان خانواده را متزلزل می نماید تجاوز به حریم شخصی افراد به خصوص همسر است. حفظ حریم خصوصی همسر از موارد اساسی و مهم است. البته این با پنهانکاری فرق دارد و منظور این است که برای حریم شخصی یکدیگر احترام قائل شویم.

به رفع احتیاج های هم توجه کنیم

اگر می خواهیم در خانواده روابطمان مستحکم باشد باید یکسری از احتیاج های طرف مقابل را متعهدانه رفع کنیم و این موضوع به ویژه در روابط زوجین نمود بیشتری دارد. انسان دو دسته احتیاج های کلی دارد: 1- احتیاج های اولیه یا جسمی 2- احتیاج های ثانویه یا روحی.

همسر، پدر، مادر و فرزندان مکلف هستند به احتیاج های اولیه و ثانویه هم توجه نمایند؛ چراکه اگر اعضای خانواده این احتیاج ها را رفع ننمایند فرد در جای دیگری احتیاج های خود را برآورده می نماید و این تهدیدی برای خانواده است. به طور مثال اگر با جوان خود در منزل رفتار خوب نداشته باشیم، محبت نکنیم، مسافرت نرویم و با او همراه و همقدم نباشیم همان فرزند برای خانواده تهدیدی می شود، زیرا احتیاج های او بر طرف نشده است و حتماً در جای دیگری به دنبال رفع آن ها می شود و، چون به بیراهه می رود برای خودش و خانواده مشکل ساز می شود. اگر همسر در خانه احتیاج به تأیید، توجه و امنیت دارد باید در خانه و در کانون گرم خانواده تأمین شود و در صورت برآورده نشدن این احتیاج ها هر یک از زوجین در بیرون از منزل و خارج از قاعده و هنجار ها احتیاجهایش را تأمین می نماید که این قطعاً تهدیدی برای خانواده است و موجب تزلزل و فروپاشی آن می شود.

رفع احتیاج های اولیه مانند خوراک، پوشاک، احتیاج به جنس مخالف و احتیاج های ثانویه نظیر توجه، تأیید، احترام، امنیت و... باید از سوی همسران و در خانواده برآورده شود نه جایی خارج از خانه و خانواده.

متوقع و طلبکار نباشیم

در خانواده حق دریافتی نیست البته در مواقعی استثنا نیز وجود دارد و آن هم زمانی است که دو طرف قصد متارکه و جدایی دارند. توقع بی جا و حق خواستن و به تعبیری طلبکار بودن در بین اعضای خانواده می تواند خانه را تبدیل به کارزار و دادگاه نماید.

اگر در خانواده ای نگرش حق گیری و طلبکاری رواج پیدا کند این نگرش و گرایش ها مسائل را بیشتر می نماید و کار به دادگاه می کشد. بهتر است در خانواده برعکس این موضوع رفتار کنیم و ایثار و از خودگذشتگی وجود داشته باشد، زیرا با ایثار به طرف مقابل هم یاد می دهیم که دیگرخواهی در خانواده بر خودخواهی ارجح است و نباید با روحیه طلبکاران دائم در فکر دریافت امتیاز از اعضای خانواده باشیم.

انتظار بیجا و توقع بیش از حد داشتن می تواند بنیان خانواده را متزلزل کند. هرچقدر توقع از همسر بیشتر شود به همان تناسب درگیری، کشمکش و ناراحتی در خانواده بیشتر خواهد شد. خود را محق دانستن و توقع داشتن در زندگی های زناشویی می تواند آغازی برای درگیری های بیشتر در خانواده باشد. بهترین کار این است که هر توقعی از طرف مقابل داریم اول خودمان برای انجام آن پیشقدم شویم. اگر توقع احترام، توجه و عشق و علاقه از همسر داریم از خود توقع داشته باشیم که این موارد را در خودمان نهادینه کنیم تا او نیز متقابلاً این موارد را انجام دهد.

دیگران را دادگاهی نکنیم

شرح و دلیل خواستن بابت هر کاری از طرف مقابل نشانه بی اعتمادی و شک داشتن به قابلیت های طرف مقابل است. در خانواده تا جایی که ممکن است برای یکدیگر دلیل نیاوریم و از طرف مقابل دلیل نخواهیم. دلیل آوردن و دلیل خواستن در دانشگاه و مجامع علمی و دادگاه و دادسرا کارایی دارد. اعتماد به یکدیگر لازمه زندگی خوب و مستحکم است، این دلیل خواستن ها آغازی برای مشاجره و دعواست. وقتی طرف را در شرایط متهم قرار می دهیم اولین گام را برای بی اعتمادی برمی داریم و در عین حال موجب تحقیر طرف می شویم. اعضای خانواده اگر مسئله ای با هم دارند باید با همدلی و عشق ورزی به هم آن مشکل را رفع و رجوع نمایند. پس خانواده را تبدیل به محکمه و دادگاه نکنیم که چنین رفتاری در نهایت کار زن و شوهر را به دادگاه می کشاند!

منیت و احساس تملک را کنار بگذاریم

یکی از اخلاق های ناپسند در افراد منیت است که از عوامل مهم در گسستن بنیان خانواده می باشد. هر چه منیت در فرد بیشتر باشد مسائل او در روابط بیشتر می شود، زیرا سبب جدا شدن فرد از جامعه و گروه های مختلف می شود. منیت یعنی خود را برتر دانستن، خود را مهم تر و محق تر دانستن. کسی که منیت زیاد داشته باشد در روابط خود ایجاد مشکل می نماید. منیت فقط تا حدی ضروری است که سبب حفظ خود، زندگی و آبرو باشد، اما وقتی از حد آن بگذرد شخص به خود اجازه می دهد به حقوق دیگران، شخصیت دیگران و حریم دیگران تجاوز کند و خود را برتر بداند و احساس تملک نماید. در واقع می توان گفت تمامی موارد پیشین از منیت ریشه می گیرد و منیت موجب پایمال کردن حقوق دیگران و زمینه ساز مسائل عدیده در خانواده است.

منبع: روزنامه جوان