امیر احمد بن محمد بُخاری؛ صوفی اهل طریقت - سفر به آنتالیا

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری خبرنگارانـ بارها شنیده ایم که گذشته چراغ راه آینده است. این چراغ روشنگر مسیری است که به ساختن بنای تمدن ایرانی اسلامی می انجامد. چراغی که انوار روشنگرش حاصل کوشش صدها حکیم، هنرمند و فیلسوف مسلمان است که از قرن ها پیش خشت به خشت این بنای سترگ را روی هم گذاشته اند.

با شما مخاطب گرامی قراری گذاشته ایم تا هر روز به بهانه عددی که تقویم برای تاریخ آن روز به ما نشان می دهد، به زندگی یکی از مشاهیر و بزرگان تاریخ کهن ایران و اسلام مختصر اشاره ای کنیم تا بتوانیم پس از یک سال، با این انوار روشنگر چراغ تمدن و فرهنگ آشنا شویم. به این منظور هر روز صبح، بخشی از تاریخ کهن خود و افتخارات آن را مرور خواهیم کرد.

برای خوشه چینی از این خرمن دانش و فرهنگ، از جلد اول کتاب تقویم تاریخ فرهنگ و تمدن اسلام و ایران تألیف دکتر علی اکبر ولایتی که به سال 1392 در انتشارات امیرکبیر به زیور طبع آراسته شده، بهره برده ایم.

امیر احمدی بن محمد حسینی صوفی و از مشایخ طریقه نقشبندیه در قرن نهم هجری قمری است.

ولادت او را حدود سال 849ق و محل آن را احتمالاً بخارا دانسته اند. امیر احمد از سادات حسینی و از تبار شیخ محمود فغنوی است. خواجه عبیدالله احرار سمرقندی از استادان او بود. امیر احمد به توصیه او به بلاد روم رفت و در راه با عبدالرحمان جامی ملاقات کرد. سپس مدتی در قصبه سمار در خدمت شیخ الهی مسکن گزید. پس از آن، با اجازه شیخ به حج مشرف شد و نزدیک یک سال در مکه ماند. سپس به سمار بازگشت و از آنجا راهی استانبول شد و در زاویه شیخ وفازاده مقیم شد. چندی بعد، مسجد و ازویه ای همراه حجره هایی برای استراحت مریدان و فقرا در همان جا بنا کرد و تا سرانجام عمر در آنجا به ترویج و تبلیغ طریقت مشغول بود.

بخاری در 922ق درگذشت و جسدش را در کنار مسجدی که خود ساخته بود به خاک سپردند.

کراماتی که به بخاری نسبت داده اند گواه اعتقاد و احترام عامه مردم به اوست. او با ادب فارسی آشنا بود و ظاهراً اشعاری هم به فترسی سروده است. شیح مصلح الدین مصطفی اقندی، شمس الدین کوتاهیه ای و محمود لامعی چلبی از خلفا و مریدان او بوده اند. نظر بخاری در طریقت بر اجتناب از رخصت و ترک بدعت ها، تمسک به سنت سنیّه، ملاقات با مردم به قدر احتیاج خبرنگارانن، کم خواری، کم خوابی، کم گویی، عبادت شبانه و روزه داری پایدار بود. کتابی بدون نام درباره اصول و آیین نقش بندی و مجموعه ای در تفسیر ابیات سخت مثنوی را از او دانسته اند.

4104/