جایزه بهترین فیلم برای کارگردان البرزی طعم توت - سفر به آنتالیا

سیدکشمیری متولد 1352 مشهد و ساکن کرج، حدود 20 سال است که در زمینه فیلمسازی مستند و کوتاه فعالیت می نماید. او یک فیلمساز مستقل خودآموخته است. هیچ دوره آموزش فیلمسازی ندیده و بنا به علاقه شدیدی که به کارهای هنری داشته به نوشتن و فیلمسازی روی آورده است. تصویربرداری و تدوین را آموخته و ابتدا کارش را با دوربین های هندی کم معمولی شروع نموده و فیلم های تک نفره مستند را شروع نموده است. اکنون بعد از ساخت 20 فیلم کوتاه، بلند و مستند هنوز هم تمامی کارهای فیلمسازی را به تنهایی انجام می دهد. گفت وگوی خبرنگاران با این هنرمند را می خوانید.

• از فعالیت های هنری خود بگویید.

4 سال فعالیت برنامه سازی و نویسندگی در شبکه استانی خراسان رضوی، 15 سال فعالیت در زمینه ساخت فیلم های مستند تبلیغاتی آموزشی برای مهدکودک های تهران و اصفهان، 4 سال دستیاری و مدیر داخلی دفتر محمدرضا سرهنگی برای مجموعه بچه ها سرزمین ایران و 4 فیلم سینمایی، دستیار فراوری فیلم سینمایی ایران سرای من است به کارگردانی پرویز کیمیاوی، فعالیت در زمینه ساخت ده ها فیلم کوتاه و مستندهای آموزش و تبلیغاتی و هنری، استاد راهنمای تعدادی از فیلم های دانش آموختگان انجمن سینمای جوانان کرج، ساخت فیلم های دست دلبر، تک بوق، سیه تاره بی سو، شیرخوار، هوای تازه، در اعماق بال گگرددم هیچ بزرگ، حاجی فیروز، ملودی فرح، چله کشی، افسانه، ثریا، کنکوری در حبس، شام آخر، پایکوبی مرگ، اسپریتز، مرد شیشه ای، زیر سایه خورشید، دور گردون، ماکارانی مامان، کفش هایش، ساخت فیلم کوتاه داستانی طعم توت یابودی برای استاد کیارستمی، ساخت کلیپ نمایش ژولیت سزار دانشگاه پادوآ ایتالیا، فیلم بلند مستند اولین فستیوال با همکاری انجمن سینمای جوان کرج، ساخت فیلم کوتاه داستانی در ایتالیا گل گلدون کارنامه کاری من است.

• چرا فیلمسازی، آن هم مستقل، را انتخاب کردید؟

استقلال طلبی، نداشتن بودجه و خودمحوری شاید دلایلی بودند که باعث شدند من به سمت سینمای کاملا مستقل پیش بروم. فیلم هایی با هزینه های شخصی و یاری های محبت آمیز در این مدت ساختم و توانستم همین روند را ادامه دهم.

• دستاورد 20 سال کار و کوشش چه بود؟

در طول فعالیت سینمایی ام جوایزی از فستیوال های داخلی و خارجی به دست آوردم؛ چه در زمینه مستند و چه در زمینه فیلم کوتاه. آخرین جایزه را که بانی این گپ وگفت شده است، از فستیوال فیلم سیسیلایی ایتالیا برای فیلم کوتاه داستانی طعم توت دریافت کردم که در 3 بخش بین المللی و مدیترانه و سیسیل برگزار گردید.

• در خصوص چگونگی انتخاب این راستا برایمان بگویید.

واقعا هیچ وقت در زندگی فکر نمی کردم روزی فیلمساز باشم، اما آشوب و طغیان و بی قراری های همیشگی باعث می شد که دست به کارهای مختلفی بزنم که تنها در زمینه فعالیت های هنری بود؛ گویا به اندک آرامشی که می خواستم دست پیدا کردم. این بود که حتی زمانی که شبانه روز می نوشتم و می خواندم، هیچ وقت خود را نویسنده ندانستم و نمی دانم. بعدها هم که دوربین به دست گرفتم و دغدغه هایم را به تصویر کشیدم، باز هم خود را فیلمساز ندانسته و نمی دانم. اما گویا سرنوشت بر این مدار چرخید که این وصله را به ظاهر هم که شده، به تن بپذیرم.

• توصیه ای برای جوان ها که علاقه مند پیوستن به این رشته هستند، دارید؟

همواره به دوستان و کسانی که می خواهند در این زمینه فعالیت داشته باشند گفته ام در این کار به فکر محاسن و پول و شهرت و محبوبیت نباشید. البته که اگر پیروز باشید، همه اینها را با خودش همراه خواهد داشت، اما اگر به فکر پول هستید، در زمینه فیلم های تبلیغاتی و مجالس و سفارشی می توانید از پول بهره مند شوید. البته این رشته هم مثل همه کارهای دیگر رقابت و کیفیت و کیفیت و کیفیت حرف اول را می زند. اما در زمینه فیلم مستند و داستانی مستقل و با هویت که فقط یک جوشش درونی هنری می تواند باشد، محاسن بسیار زیادی نهفته است که در وصف نمی گنجد و روی کسب درآمد از این حرفه و به این شیوه نمی توان حساب باز کرد.

• از مسائل کار خود بگویید؟

در این حرفه و شغل سختی و مسائل بی حد و حصر زیادی هست که تا با پوست و گوشت لمسش نکنید، واقعا متوجه عمق فاجعه نمی شوید. من به شخصه معتقدم کاری که با عشق و علاقه انجام گردد دیگر مسائل و سختی های آن معنا ندارند. در این نقطه دیگر آوارگی و سراسیمگی ذات و کاراکترت خواهد بود. اما به نظر من اگر کسی دنبال آرامش و سلامت و رفاه است، باید دریابد که ورود به این جهان مشقات خود را دارد. خیلی ها از کنار فیلم و سینما به نان و نوا و رفاه و آسایش رسیده اند و از خوشحالی در پوست نمی گنجند. قطعا فیلمسازی شاخه ها و منش ها و رفتارهای گوناگونی را می طلبد که هر کس بنا به منش و رفتار و بینش خودش این حرفه را یک بیزینس پول ساز و پرزرق وبرق می بیند یا یک ریاضت هنری ماندگار و اصیل همراه با زایش و خلاقیت مداوم. این که چقدر برای کسب پول و جایزه و مطرح شدن در داخل و خارج به چارچوب ها پایبند باشی به خود فرد بستگی دارد.

• آیا در این راستا الگو و مشوقی داشتید؟

هیچ وقت تصمیم نداشتم فیلمساز باشم، بنابراین هیچ الگو و مشوقی که نداشتم هیچ، تازه باید با کوهی از انتقادها و کج فهمی ها هم مقابله می کردم. اما همین که کمی توانستم فعالیت کنم و مطرح شوم، مشوق ها و حامیانی پیدا کردم که بدون آنها نمی توانم قدم از قدم بردارم. بنابراین با این همه مشقت و سختی هیچ گاه توصیه نمی کنم کسی وارد این رشته بگردد. به نظر من، نه ورودی هست و نه خروجی، نه بالایی هست و نه پایینی، نه سکوی قهرمانی و نه جام پیروزی؛ چراکه معتقدم هنرمند در هنر و منزلت و بینش و تفکرش زاده می گردد، رشد می نماید، پوست می اندازد و آبدیده می گردد.

دریافتن این موضوع که یک هنرمند بدون دروغ و ریا و سطحی نگری و فرصت طلبی است که متاسفانه شالوده اساسی کار عده ای هنرنما شده، سخت است، اما نتیجه این درک ماندگاری و تاثیرگذاری است.