ممکن است همه ما در خصوص مومیایی های مصر باستان اشتباه نموده باشیم: مومیایی کردن با هدف بازگرداندن روح به کالبد پس از مرگ یا تثبیت با احترام شکل خدایان مصری در دنیای زندگان؟ - سفر به آنتالیا

تعداد فزاینده ای از باستان شناسان می گویند که کوشش برای حفاظت کالبد مومیایی ها به احتمال زیاد هدف اصلی نبوده و مصر شناسان مدرن اولیه را به دلیل انتشار یک سوء تفاهم بر اساس شواهد کم، سرزنش می نمایند.

مومیایی کردن در واقع اجساد را به گونه ای تغییر می داد که احیای زندگی پس از مرگ بر اساس افسانه ها عملا غیرممکن می شده. به جای آن، کارشناسان می گویند، مصری ها قصد داشتند فراعنه خود را به مجسمه تبدیل نمایند، نوعی آثار هنری با اهمیت مذهبی.

مصر شناسانی که این دیدگاه را دارند می گویند که کاشفان ویکتوریایی که برای اولین بار مومیایی ها را مطالعه کردند به این نتیجه رسیدند که حفظ اجساد با دلیل شیفتگی وحشتناک مصری ها به به زندگی پس از مرگ بوده. یعنی مصریان معتقد بودند پادشاهان و ملکه ها خدایان زنده هستند و تبدیل بدن آن ها به مجسمه پس از مرگ راهی برای تثبیت شکل آنها بوده. نقاب های طلایی که در تابوت خانه های سلطنتی یافت می شود، به جای پرتره های واقعی، نسخه هایی ایده آل و خداگونه از متوفی بوده است.

به گفته کمبل پرایس، متصدی موزه منچستر در بریتانیا، این یک تمایز ظریف است، اما یک تمایز مهم است.

پرایس در مصاحبه ای با اینسایدر گفت: این ایده که روح به بدن باز می شود، یا به نوعی بدن را جان می بخشد، آنقدر که تصور می کنید به صراحت بیان نشده است.

او بر این اساس در نمایشگاه آینده مومیایی های طلایی مصر که در ماه فوریه در موزه منچستر افتتاح می شود، سخنرانی می نماید. پرایس کتابی به همراه آن نوشته.

یکی از استدلال هایی که این نظریه را تأیید می نماید این است که به نظر نمی رسد نگرانی ای از سوی مصریان باستان برای حفط بعضی مومیایی های طبقات حاکمه برجسته وجود داشته باشد. به عنوان مثال، جسد پادشاه توت عنخ آمون در ته تابوت او گیر نموده بود. این مومیایی به درستی انجام نشده بود.

بر اساس نظریه جایگزین، فراوری یک تصویر واقعی و قابل تشخیص، در واقع هیچگاه در وهله اول هدف نبود.

به نظر می رسد که یک دنیای زندگان و مردمی وجود داشت که به زندگی روزمره خود می پردازند. و در کنار آن دنیای تصاویر و بازنمایی، مجسمه ها، نقش برجسته ها و نقاشی ها وجود داشت. از فرعون ها یا خدایان مصر، به عنوان مجسمه نگهداری می شد.

سوابق باستان شناسی نشان می دهد که مجسمه های خدایان با روغن ها و عطر ها آغشته می شدند. آن ها بعلاوه گاهی اوقات در کتانی پیچیده می شدند، بنابراین تصور می شد که باند ها نوعی الوهیت می دهند.

با این حال، همه موافق نیستند که جنبه حفظ مومیایی باید کنار گذاشته شود.

استفان باکلی، باستان شناس و شیمیدان تحلیلی در دانشگاه یورک، می گوید: حفظ فیزیکی بدن بسیار مهم بود. در این مورد بحثی وجود ندارد.

بعضی از مومیایی ها مانند توتانخ آمون، آمنهوتپ سوم و آخناتون واقعاً شبیه مجسمه هستند.

باکلی گفت، اما بعضی دیگر مانند توتموزیس III، توتموسیس چهارم، آمنهوتپ دوم و ملکه تی مومیایی شدند تا بیشتر شبیه فرد به خواب رفته به نظر برسند، که نشان دهنده توجه نزدیک تر به بدن فیزیکی درون است. شاید تا روح بتواند خود را بشناسد و بنابراین خانه ای داشته باشد که به طور دوره ای به آن بازشود.

پس چرا تا حالا به طور مسلم تصور می کردیم مومیایی کردن از نظر مصریان باستان یعنی راهی برای بازگشت روح به کالبد در زندگی دیگر؟

ممکن است این فرضیه را ویکتوریایی ها و ایده های آن ها در خصوص زندگی پس از مرگ دامن زده باشد.

پرایس گفت: بسیاری از چیز هایی که ما هنگام توصیف مصر باستان می گوییم، ربطی به واقعیت مصر باستان ندارد و بیشتر مفروضات مردان سفیدپوست طبقه میانه ویکتوریایی، است. اما آن تفسیرهای تثبیت شده و مرتب تکرار شده.

منبع: Business Insider