سفرنامه تهران: می خواهم زنده بمانم - سفر به آنتالیا

شال گردنمو تا پایین چشم هام بالا کشیدم. انگشت پاهام گزگز می کرد. با کوشش مذبوحانه ای سعی داشتم آتیش رو زنده نگه دارم! چند ساعت پیش وقتی دیدم با هر نفسی بخار داره از دهنم بیرون میاد و لایه لایه لباس پوشیده بودم، هم سفرم خندید و گفت کم کم اضافه کن، تازه اولشه!

این اولین تجربه کمپم بود. اون موقع حتی کیسه خواب نداشتم. هرچی سفر رفته بودم بود یا تو ویلا بود یا هتل یا اقامتگاه یا هرجای دیگه که مطمئن بودی قرار نیست از سرما جونتو از دست بدی!

شب قبل یکی از دوستام بهم گفته بود که دوست داری بارش شهابی ببینی؟ و من قبل از اینکه به چند وچون ماجرا و امکاناتم فکر کنم، بی حرفِ پیش گفتم معلومه!

فردا صبح زود به همراه سه نفر دیگه، شاد و خندان راهی بیابون بی آب وعلف شده بودم. غروب که شد، از سرما پریدم تو چادر.

وقتی که همه جا تاریک شد به خودم گفتم وقت رفتنه. سرمو از چادر بردم بیرون و مجذوب کننده ترین چشم انداز ممکن رو جلوی چشمام دیدم.

هیچ آلودگی نوری نبود.رو آسمون سیاه و مخملی یه مشت اکلیل پاشیده بودن. تماشا اون همه ستاره، صورت فلکی و کهکشان راه شیری بیشتر شبیه رویا بود تا واقعیت.

این خیال با اولین عبور شهاب سنگ پررنگ تر شد، منو مسخ کرد، دستمو گرفت و از چادر بیرون بود و من ماتِ شب پرستاره ونگوگ شدم.

خیلی زود با کم شدن شعله آتیش و منفیِ چند درجه شدن هوا، خواب و خیال به کلی از سرم پرید. اون قدر سرد شده بود که دیگه نمی تونستم گردنمو بلند کنم تا آسمونو ببینم.

دو تا از بچه ها همون سر شب پریدن تو چادر و بی خیال شهاب-مَهاب گرفتن خوابیدن! و منی که قرار گذاشته بودم که تا صبح برای تماشا شهاب ها بیدار باشم، حالا از ترس جونم بیدار مونده بودم.

آغاز کردیم به حرف زدن تا زنده بمونیم! از رویاهامون گفتیم و فانتزی هامون، بزرگ ترین رویای من یه بشقاب خورشت کرفس بود و تخت خواب گرم و نرمم.

دیگه هیزم نداشتیم. توی تاریکی مطلق با هدلایت هایی که باتریش آخرین نفس هاشو می کشید دور دریاچه راه افتادیم به امید پیداکردن چند تیکه چوب، اما تا جایی که چشم کار می کرد، خس وخاشاکی بود که با اولین برخوردِ جرقه های آتیش خاکستر می شد.

به ساعت نگاه کردم، حوالی 6 بود، اما خورشید راست راستی لج نموده بود و تکون نمی خورد از جاش. دیگه چاره ای نبود جز اینکه حمله کنیم به چادر.

اون لحظه می تونستم واسه تصاحب چادر و کیسه خواب اون دو نفرو بکشم! به هر زحمتی بود خودمونو تو چادر دو نفره جا دادیم و من بلافاصله بیهوش شدم.

وقتی گرمای خورشیدو رو صورتم حس کردم از چادر زدم بیرون. هنوز سرد بود، روی دریاچه لایه نازکی از یخ دیده می شد، اما دیگه خورشید داشت می تابید. واقعا داشت می تابید و من زنده مونده بودم. توی دلم با صدای بلند فریاد کشیدم که لعنتیا، من هنوز زنده ام!